Συντάχθηκε απο την Ιωάννα Αναστάση
Πρώτα απ΄ όλα, ο μαθητής για να μπορεί να αποδίδει κάθε φορά τα μέγιστα ως προς την επίδοσή του, θα πρέπει να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις.
Μία εξ αυτών είναι η ασφάλεια που πρέπει να νιώθει ο μαθητής στην τάξη την ώρα της διδασκαλίας. Αυτό συμβαίνει διότι όντας ασφαλής στο σχολικό του περιβάλλον, δεν αποσπάται η προσοχή του και δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο παρά αφοσιώνεται στη διδασκαλία. Ο εκπαιδευτικός επίσης από τη μεριά του πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στο μάθημα και τους μαθητές του.
Όλοι ωστόσο γνωρίζουμε ότι τα δάχτυλα του ενός χεριού μας δεν είναι ίδια μεταξύ τους, πόσο μάλλον οι ίδιοι μας οι μαθητές είναι διαφορετικοί, με διαφορετικές καταβολές, ενδιαφέροντα και ικανότητες. Στην Ειδική Αγωγή όμως δεν πρέπει να τονίζουμε τις αδυναμίες κάποιων παιδιών διότι όλοι έχουμε αδυναμίες. Οφείλουμε με μαεστρία να μετατρέψουμε τις αδυναμίες σε ικανότητες και πάνω στις δυνατότητες του παιδιού να χτίσουμε μία κατάλληλη και εξατομικευμένη παρέμβαση που θα βασίζεται σε στόχους μικρούς, ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους. Θέτουμε επομένως στόχους για τις γνώσεις που μπορεί να αποκτήσει, για τις δεξιότητες που μπορεί να κατακτήσει και για τις στάσεις ζωής που μπορεί να υιοθετήσει. Του δίνουμε επιλογές γιατί δε μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή του μα ο ίδιος θα είναι καθοδηγητής μας και εμείς συνεργάτες του. Αυτός θα μάθει πράγματα για τη ζωή και εμείς μέσω αυτού να εκτιμάμε την ίδια τη ζωή.
Όταν μπούμε σε μία τάξη και δούμε έστω κι έναν μαθητή να παρουσιάζει μία μη αποδεκτή μορφή συμπεριφοράς δε θα σχολιάσουμε ότι το τμήμα αυτό και πόσο μάλλον το συγκεκριμένο παιδί έχει πρόβλημα. Δε θα κρίνουμε (διότι μόνο Ένας μπορεί) την οποιαδήποτε αδυναμία του παιδιού μα θα τη λάβουμε υπόψη μας ως πρόκληση για να τη βελτιώσουμε. Αυτό συμβαίνει διότι όσα με λόγια δε μπορεί να πει, με μια ματιά, με μια του πράξη θα σου πει όσα ζει.
Εσύ ο ίδιος στην τάξη, δε θα είσαι ένα άγαλμα, όχι !!! διότι τα αγάλματα είναι για τα μουσεία! Εσύ θα είσαι ένας ηθοποιός γεμάτο φως και λάμψη που θα μεταλαμπαδεύσεις το φως σου και τις γνώσεις σου στο παιδί που σε περιμένει σαν κερί να πας να του ανάψεις το φυτίλι και να λάμψει κι αυτό μαζί σου. Πρέπει να έχεις ευελιξία διότι ποτέ σου δε θα ξέρεις αν η τακτική σου θα αποδίδει μια ζωή και σε όλους. Είπαμε, δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλωστε ποιο το νόημα χαράς αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Πρέπει λοιπόν να έχεις φαντασία , σα να διηγείσαι μία ιστορία, τότε το παιδί θα έχει κάποια προσδοκία . Θα μάθει τι θα πει αγάπη και χημεία και όλα τα υπόλοιπα μέσα στην πορεία. Θα πιαστεί από ένα νεύμα, ένα χαμόγελό σου, μια κίνηση επιβράβευσης που θα’ ναι για το καλό του. Πρόσεξε λοιπόν όχι μόνο τι λες μα κυρίως πως το λες και το υποστηρίζεις και την πλάτη μη του γυρίζεις. Κοίτα το στα μάτια, πες του ένα μπράβο κι αύριο θα σου έρθει παρέα μ’ ένα γλάρο.[απ’ τη χαρά του θα πέταξε ψηλά, συνάντησε ένα γλάρο και το έφερε κάτω για να του δείξει ποιος τον έφτασε ψηλά].
Δώσε χρόνο στο παιδί να σκεφτεί και να εκφραστεί αν θες να σου απαντήσει με ήρεμη ψυχή. Αν θες λοιπόν να γίνεις δάσκαλος παιδιού, μάθε κι έχε αυτά στο νου και πως είναι ρίσκο η ζωή το ίδιο και η εκπαίδευση! Αν τολμάς να ρισκάρεις, δεν έχεις τίποτα να χάσεις παρά να μάθεις κι αν κάπου σφάλλεις δε θα το επαναλάβεις! Επιτυχημένος εκπαιδευτικός λοιπόν θα πει να έχεις τόλμη στη ζωή και να εφαρμόσεις όλα αυτά σε όλου του κόσμου τα παιδιά!
http://www.infospoudes.gr/
Μία εξ αυτών είναι η ασφάλεια που πρέπει να νιώθει ο μαθητής στην τάξη την ώρα της διδασκαλίας. Αυτό συμβαίνει διότι όντας ασφαλής στο σχολικό του περιβάλλον, δεν αποσπάται η προσοχή του και δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο παρά αφοσιώνεται στη διδασκαλία. Ο εκπαιδευτικός επίσης από τη μεριά του πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στο μάθημα και τους μαθητές του.
Όλοι ωστόσο γνωρίζουμε ότι τα δάχτυλα του ενός χεριού μας δεν είναι ίδια μεταξύ τους, πόσο μάλλον οι ίδιοι μας οι μαθητές είναι διαφορετικοί, με διαφορετικές καταβολές, ενδιαφέροντα και ικανότητες. Στην Ειδική Αγωγή όμως δεν πρέπει να τονίζουμε τις αδυναμίες κάποιων παιδιών διότι όλοι έχουμε αδυναμίες. Οφείλουμε με μαεστρία να μετατρέψουμε τις αδυναμίες σε ικανότητες και πάνω στις δυνατότητες του παιδιού να χτίσουμε μία κατάλληλη και εξατομικευμένη παρέμβαση που θα βασίζεται σε στόχους μικρούς, ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους. Θέτουμε επομένως στόχους για τις γνώσεις που μπορεί να αποκτήσει, για τις δεξιότητες που μπορεί να κατακτήσει και για τις στάσεις ζωής που μπορεί να υιοθετήσει. Του δίνουμε επιλογές γιατί δε μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή του μα ο ίδιος θα είναι καθοδηγητής μας και εμείς συνεργάτες του. Αυτός θα μάθει πράγματα για τη ζωή και εμείς μέσω αυτού να εκτιμάμε την ίδια τη ζωή. Όταν μπούμε σε μία τάξη και δούμε έστω κι έναν μαθητή να παρουσιάζει μία μη αποδεκτή μορφή συμπεριφοράς δε θα σχολιάσουμε ότι το τμήμα αυτό και πόσο μάλλον το συγκεκριμένο παιδί έχει πρόβλημα. Δε θα κρίνουμε (διότι μόνο Ένας μπορεί) την οποιαδήποτε αδυναμία του παιδιού μα θα τη λάβουμε υπόψη μας ως πρόκληση για να τη βελτιώσουμε. Αυτό συμβαίνει διότι όσα με λόγια δε μπορεί να πει, με μια ματιά, με μια του πράξη θα σου πει όσα ζει.
Εσύ ο ίδιος στην τάξη, δε θα είσαι ένα άγαλμα, όχι !!! διότι τα αγάλματα είναι για τα μουσεία! Εσύ θα είσαι ένας ηθοποιός γεμάτο φως και λάμψη που θα μεταλαμπαδεύσεις το φως σου και τις γνώσεις σου στο παιδί που σε περιμένει σαν κερί να πας να του ανάψεις το φυτίλι και να λάμψει κι αυτό μαζί σου. Πρέπει να έχεις ευελιξία διότι ποτέ σου δε θα ξέρεις αν η τακτική σου θα αποδίδει μια ζωή και σε όλους. Είπαμε, δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλωστε ποιο το νόημα χαράς αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Πρέπει λοιπόν να έχεις φαντασία , σα να διηγείσαι μία ιστορία, τότε το παιδί θα έχει κάποια προσδοκία . Θα μάθει τι θα πει αγάπη και χημεία και όλα τα υπόλοιπα μέσα στην πορεία. Θα πιαστεί από ένα νεύμα, ένα χαμόγελό σου, μια κίνηση επιβράβευσης που θα’ ναι για το καλό του. Πρόσεξε λοιπόν όχι μόνο τι λες μα κυρίως πως το λες και το υποστηρίζεις και την πλάτη μη του γυρίζεις. Κοίτα το στα μάτια, πες του ένα μπράβο κι αύριο θα σου έρθει παρέα μ’ ένα γλάρο.[απ’ τη χαρά του θα πέταξε ψηλά, συνάντησε ένα γλάρο και το έφερε κάτω για να του δείξει ποιος τον έφτασε ψηλά].
Δώσε χρόνο στο παιδί να σκεφτεί και να εκφραστεί αν θες να σου απαντήσει με ήρεμη ψυχή. Αν θες λοιπόν να γίνεις δάσκαλος παιδιού, μάθε κι έχε αυτά στο νου και πως είναι ρίσκο η ζωή το ίδιο και η εκπαίδευση! Αν τολμάς να ρισκάρεις, δεν έχεις τίποτα να χάσεις παρά να μάθεις κι αν κάπου σφάλλεις δε θα το επαναλάβεις! Επιτυχημένος εκπαιδευτικός λοιπόν θα πει να έχεις τόλμη στη ζωή και να εφαρμόσεις όλα αυτά σε όλου του κόσμου τα παιδιά!
http://www.infospoudes.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου