...Πριν γίνει ο πόλεμος, ο Πέτρος δεν κυκλοφορούσε, σχεδόν ποτέ, πιο μακριά από τη γειτονιά του. Δεν είχε ανέβει ποτέ του ούτε στην Ακρόπολη. Φέτος είχε υποσχεθεί ο κύριος Λουκάτος πως θα τους πήγαινε εκείνος, γιατί όταν ρώτησε ποια παιδιά έχουν πάει στην Ακρόπολη, σήκωσαν το χέρι τους μονάχα πέντε. Μα να που έγινε πόλεμος και δεν προλάβανε.
Το πιο μακρινό σημείο που πήγαινε μοναχός του ήτανε ένα οικόπεδο δυο τετράγωνα παρακάτω, που παίζανε μπάλα με το Σωτήρη και με άλλα παιδιά της γειτονιάς. Τώρα έρχεται μέρα που τριγυρίζει σ’ ένα σωρό άγνωρες γειτονιές. Στο σπίτι ξεχνούνε να τον ρωτήσουν «πού ήσουνα;» Η μαμά, μόνο, αν τύχει και έχουν φάει οι άλλοι, του λέει «σου κράτησα το φαΐ σου».
Πριν τον πόλεμο, έτσι και ξεχνιότανε λίγο παραπάνω στη μπάλα, έβγαινε η μαμά να τον ψάχνει: «Δεν θέλω, όταν σουρουπώνει, νάσαι στα σοκάκια», τον μάλωνε.
Τώρα που σχολεία είναι κλειστά, κι ο πατέρας δεν πάει στη δουλειά, η ζωή στο σπίτι έχει αλλάξει. Κανένας δε νοιάζεται πότε είναι η ώρα του φαγητού. Ο παππούς, είναι, σχεδόν, πάντα ξαπλωμένος, κουκουλωμένος με μια κουβέρτα, γιατί κρυώνει. Δεν άναψαν σόμπα όλο το χειμώνα και παρόλο που έξω είναι λιακάδα, μέσα στο σπίτι έχει κρύο. Ο μπαμπάς κάθεται, όλη τη μέρα, αμίλητος στην πολυθρόνα και προσπαθεί να πάρει ξένους σταθμούς στο ραδιόφωνο. Ακούει Εγγλέζικα και Γαλλικά, Ρώσικα, Γερμανικά, κι ας μην καταλαβαίνει λέξη. Η μαμά νευριάζει μαζί του, γιατί το ραδιόφωνο είναι παλιό και κάνει σαν καβουρντιστήρι...
Άλκη Ζέη, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Μεταίχμιο
Αυτό που διαφοροποιεί τον καιρό της ειρήνης από τον καιρό του πολέμου δεν είναι τόσο τα μεγάλα γεγονότα που συνήθως συμβαίνουν κάπου μακριά από εμάς, αλλά οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, που συνειδητοποιεί κανείς πως έχουν αλλάξει, πολύ καιρό αφού έχουν συντελεστεί οι αλλαγές. Τα παιδιά τις ψυχανεμίζονται και με αυτό το ελάχιστο μεγαλώνουν γρηγορότερα, ωριμάζουν μέσα σε μια νύχτα.
Μια επέτειος είναι πάντα η αφορμή να κάνουμε μια στάση και να σκεφτούμε τον καιρό του πολέμου και τον καιρό της ειρήνης.
Τον Πέτρο που στις 12 Οκτωβρίου του 1944 «Έρχομαι!», φωνάζει στους φίλους του και κουτρουβαλάει τις σκάλες να πάει μαζί τους κι ας είναι άντρας πια, δεκατριώ χρονώ!!
Το θέμα μας αυτή την εβδομάδα είναι αφιερωμένο στην Άλκη Ζέη και στη Ζωρζ Σαρή, στον Πέτρο και στη Ζωή, τους ήρωες που αγαπήσαμε, μεγαλώσαμε μαζί τους και μας μίλησαν για τον τρόπο της ειρήνης και τον τρόπο του πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου