Ένα μωρό, εκτός από ευτυχία, φέρνει μαζί του πολλή κούραση, νεύρα και ομηρικούς καβγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι. Χρειάζεται μεγάλη ψυχραιμία, τεράστιες δόσεις αγάπης και κατανόησης, αλλά και αρκετή προσπάθεια για να βελτιωθεί η κατάσταση. Άλλωστε, είναι μια ακόμα δύσκολη φάση.Γενιές και γενιές μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν με το όνειρο της οικογένειας. Αλλά κι εσύ η ίδια πάντα ονειρευόσουν να τελειοποιήσεις τον –ήδη τέλειο– έρωτά σου φέρνοντας στον κόσμο ένα παιδί, να μοιραστείς με τον αγαπημένο σου στιγμές υπέρτατης τρυφερότητας, να κάνεις την ευτυχία να χτυπάει γκελ στο ταβάνι. Από την πρώτη φορά που ανακοινώσατε στους γύρω σας ότι «το πάτε σοβαρά», βαρέθηκες να ακούς την ίδια ευχή: «Άντε τώρα να βάλετε μπρος για το νέο μέλος». Και μετά, άρχιζε το παραμύθι: πως το παιδί φέρνει το ζευγάρι κοντά ή πως η αγάπη σας θα ολοκληρωθεί και τα σχετικά. Κανείς όμως δεν σου είπε ποτέ την πικρή αλήθεια. Ότι για ένα χρονικό διάστημα –τουλάχιστον– το παιδί όχι μόνο απομακρύνει το ζευγάρι, αλλά δοκιμάζει και την αγάπη του σοβαρά…
Τα ‘χω παίξει σου λέω
Όσο ξενύχτι κι αν έχεις ρίξει εσύ ή ο καλός σου τόσα χρόνια, όσα ξημερώματα κι αν έχετε απολαύσει μαζί ή χώρια μετά από ολονύκτια πάρτι, αυτό δεν το έχεις ξαναδεί. Η κούρασή σου φτάνει σε ακραία όρια, ο οργανισμός σου είναι ήδη εξουθενωμένος και πια αρχίζει να καταρρέει, η νύστα χτυπάει κόκκινο και το μυϊκό σου σύστημα δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη την όμορφη και γυμνασμένη γυναίκα που ήσουν κάποτε. Όταν είσαι μάνα, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα με ένα χέρι, καμιά φορά και με μισό ή, αν τα πράγματα στριμώξουν πολύ, και με κανένα. Η νύχτα γίνεται μέρα χωρίς δυστυχώς να συμβαίνει και το αντίστροφο. Το σώμα σου δεν έχει προλάβει να συνέλθει από την εγκυμοσύνη και τη γέννα κι εσύ περπατάς στο σπίτι πάνω κάτω συνέχεια με ένα τετράκιλο στο χέρι λες και είσαι αρσιβαρίστας. Αλλά εδώ δεν έχει ζετέ ούτε αρασέ. Έχει μόνο s’ il vous plait όταν παρακαλάς (ικετεύεις πάει καλύτερα) το μωράκι σου να κοιμηθεί επιτέλους. Εκείνα τα οχτάωρα μίνιμουμ ύπνου που υποστήριζες με πάθος ότι είναι το στάνταρ σου είναι τόσο μακρινά όσο και τα πρωινά της Κυριακής που τεμπέλιαζες για ώρες στον καναπέ με εφημερίδες και καφέ. Η κούραση και η νύστα δεν σε αφήνουν να σκεφτείς καθαρά ούτε και σε απλά ζητήματα, αφού όλα πια σου φαίνονται βουνό. Ξυπνάς τη νύχτα για να ταΐσεις το μωρό και κοιτάς από το παράθυρο τα σκοτεινά διαμερίσματα απέναντι και μισείς τους γείτονες που κοιμούνται. Σου τη σπάει που δεν μπορεί ή δεν θέλει να βοηθήσει ο αγαπημένος σου σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, κι αυτός όμως είναι πτώμα. Αλλά, δυστυχώς, δυο ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν καλά είναι να τσακωθούν…
Νεύρα, πολλά νεύρα
Το νέο μέλος της οικογένειας φέρνει χαρά, αλλά και απίστευτη αναστάτωση. Η ζωή σου έχει έρθει ανάποδα, τα πάνω έχουν έρθει κάτω και τα κάτω πάνω. Προσπαθείς να καταλάβεις πώς δουλεύεις, ψάχνεις το manual που, δεν γίνεται, κάπου θα έχει παραπέσει και σπας το κεφάλι σου να βρει λύσεις σε προβλήματα που δεν είχες ποτέ σκεφτεί ότι υπάρχουν. Και λογικό είναι, αφού κανείς δεν γεννιέται γονιός, και αυτό είναι μια αλήθεια που πρέπει να πάρεις απόφαση. Ο καθένας που σε βλέπει σου λέει και κάτι διαφορετικό, ο γιατρός κάτι άλλο, το άρθρο στο περιοδικό κάτι τρίτο. Και φυσικά δεν συμφωνείς και με τον καλό σου. Εδώ που τα λέμε, με τέτοιο πάρτι ορμονών δεν μπορείς να συμφωνήσεις ούτε με τον εαυτό σου. Κάθε σου βήμα κουδουνίζει αφού κλοτσάς κατά λάθος παιχνίδια, μουσικά αρκουδάκια και μπαλίτσες σε φλούο χρώματα. Τα παίρνεις στο κρανίο με το παραμικρό και μετά βουλιάζεις στις τύψεις, αφού όλοι επιμένουν ότι πρέπει να είσαι φοβερά ήρεμη για χάρη του μωρού σου. Αυτό όμως κλαίει. Δεν μιλάει, δεν περπατάει, δεν γελάει. Απλώς κλαίει. Κλαίει όταν πεινάει, κλαίει όταν νυστάζει, κλαίει όταν ξυπνάει, κλαίει όταν θέλει να ρευτεί, κλαίει όταν θέλει να κάνει κακά. Γενικώς, κλαίει. Όλοι οι συγγενείς έχουν πέσει πάνω σου. Προσπαθούν να βοηθήσουν και απλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Ο αγαπημένος σου γκρινιάζει κι αυτός. Δεν προλαβαίνει να ηρεμήσει, του λείπει η παλιά σας ζωή, του λείπεις εσύ, του λείπει ο εαυτός του. Ένας φαύλος κύκλος, αφού τα νεύρα οδηγούν σε γκρίνια, αλλά και η γκρίνια εντείνεται από τα νεύρα. Και δυο άνθρωποι που έχουν νεύρα και γκρινιάζουν καταλήγουν με συνοπτικές διαδικασίες να τσακώνονται...
Ή οι γονείς σου ή εγώ
Όταν γνωριστήκατε, όλα ήταν τέλεια. Δεν φανταζόσουν ότι υπήρχε κάποιος με τον οποίο θα ταίριαζαν τα χνώτα σας τόσο πολύ, που θα σας άρεσαν τα ίδια πράγματα, θα μοιραζόσασταν τα ίδια όνειρα, θα ήταν ερωτικός και ταυτόχρονα γλυκός, έξυπνος και μαζί αστείος, με λίγα λόγια ο ιδανικός, ο δικός σου Mr Big. Γνώρισες και τους δικούς του, γνώρισε κι αυτός τους δικούς σου και μετά γνωρίστηκαν και όλοι μεταξύ τους, να δέσει το γλυκό. Συμπαθήθηκαν ή αντιπαθήθηκαν, δεν έχει και πολλή σημασία, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ίδιοι αλλά διαφορετικοί. Κι αυτό μια μέρα πληρώνεται. Γιατί η οικογένεια είναι οικογένεια και είναι ιερή, και πιο πολύ η μάνα. Κι αν η μάνα του το έκανε διαφορετικά από τη δικιά σου, τότε το σίγουρο είναι ότι η δικιά σου είχε λάθος και κατ’ επέκταση κι εσύ. Η πεθερά σου ονειρεύεται το εγγόνι της να μεγαλώνει όπως ο κανακάρης της, ενώ εσύ ονειρεύεσαι να μεγαλώνεις το παιδάκι σου όπως μεγάλωσες η ίδια. Δεν έχει σημασία ποια μεριά είναι η πιο συντηρητική, η πιο ανοιχτή, η πιο πιεστική ή η πιο ανεκτική. Και οι δυο πλευρές θα πιέζουν το ζευγάρι και μετά ο ένας τον άλλον, σε μια φάση που η πίεση είναι το μόνο που δεν χρειάζεται. Όλοι έχουν λόγο για θέματα αστεία. Πώς διπλώνεις τα ρούχα του μωρού ή πώς τα πλένεις και πώς τα σιδερώνεις, πόσο ζεστό είναι το μπιμπερό, πόσο χόρτασε ή δεν χόρτασε, πόσο πρέπει να κοιμηθεί, πόσο νωρίς είναι για να καθίσει ή πόσο αργά για να μιλήσει. Η μαμά του τον έβαζε να κοιμάται μπρούμυτα, η δικιά σου σε έβαζε στο πλάι κι εσύ το βάζεις ανάσκελα. Μπορεί να είναι και το αντίθετο, αλλά ποιος δίνει σημασία. Η μαμά του του έδωσε φρουτόκρεμα στον τέταρτο μήνα, η δικιά σου σου έδωσε κρέμα βανίλια στον πέμπτο και ο γιατρός σου σου είπε να δίνεις στο μωρό σου μόνο γάλα μέχρι τον έκτο. Στη χειρότερη, θα σου κάνουν προσβλητικές παρατηρήσεις. Αν είναι ευγενείς, θα προτιμήσουν τις διακριτικές που τσούζουν ύπουλα. Στην καλύτερη, θα πιπιλίζουν το κεφάλι του καλού σου. Κι αυτός το δικό σου. Κι εσύ θα προσεύχεσαι να μετακομίσουν τα πεθερικά σου στην επαρχία για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Αλλά δεν θα μπορείς να τους το πεις. Και θα κρατιέσαι να μην το πεις και στον αγαπημένο σου, αλλά θα το δείχνεις. Θα ξινίζεις τα μούτρα σου όταν σου μεταφέρει ότι «η μάνα μου πάντως είπε ότι….» και θα του πλασάρεις κατευθείαν το τηλέφωνο μόλις βλέπεις στο καντράν ότι τον καλούν. Και θα καταλήγετε εύκολα στη λύση του τσακωμού…
Σήκω εσύ τώρα, είναι η σειρά σου
Οι γονείς πρέπει να τα μοιράζονται όλα. Ευθύνες, κούραση, λύπη και χαρά. Αλλά, κακά τα ψέματα, το μωρό είναι κάτι σαν «αξεσουάρ» του σπιτιού και όσο μοιραζόσασταν ως τώρα τις καθημερινές δουλειές θα μοιράζεστε κι αυτό. Αν έχεις άντρα που έπλενε τα μισά πιάτα, σκούπιζε το μισό σπίτι, άπλωνε τα μισά ρούχα και μαγείρευε τη μισή εβδομάδα, τότε έχεις μια ελπίδα. Αν δεν είσαι από αυτές, μη στεναχωριέσαι· εγώ και όσες ξέρω είμαστε σαν κι εσένα. Ισότητα, ξε-ισότητα, ο καταμερισμός είναι δεδομένος. Ο άντρας δουλεύει και η γυναίκα φροντίζει το σπίτι, έλεγαν οι παλιοί. Τώρα το γεγονός ότι με την κοιλιά τούρλα δούλευες κι εσύ ή ότι πριν ξεκολλήσεις το βρέφος από το στήθος σου σε περιμένει πάλι μια ντάνα χαρτιά στο γραφείο είναι κάτι που δεν φαίνεται να αφορά και πολλούς. Αλλά δεν είναι μόνο θέμα δουλειάς. Ο άντρας όταν κλαίει το μωρό πιστεύει ότι μπορεί να λουφάρει, ενώ εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να σηκωθείς. Φταίμε κι εμείς γι’ αυτό, αλλά τρέχα γύρευε τώρα πού ακριβώς κάναμε το λάθος. Γιατί αυτός δεν σηκώνεται ακριβώς επειδή ξέρει ότι θα το κάνεις εσύ. Κι εσύ σηκώνεσαι ακριβώς επειδή ξέρεις ότι αυτός είναι ικανός και να μη σηκωθεί. Προσπαθείς λοιπόν να τα μοιράσεις με πρόγραμμα. Όπως όταν ήμασταν στο σχολείο που λέγαμε πρώτη ώρα ανάγνωση, δεύτερη αριθμητική, έτσι κι εσύ αποφασίζεις ότι «πρώτο ξύπνημα δικό μου, δεύτερο δικό σου, μπάνιο και οι δυο και άλλαγμα εναλλάξ». Και πέφτει η νύχτα η βαριά και από την κούραση ούτε που θυμάσαι ποια είσαι και σε ποιανού σειρά βρίσκεστε. Και κάτω από τα παπλώματα γίνεται μάχη. Όχι εκείνη η γλυκιά που γινόταν παλιά, μια άλλη, καινούργια, η μάχη του «σήκω εσύ!». Και μάλλον επειδή επιχείρησες να εφαρμόσεις πρόγραμμα σχολείου, μετατρέπεστε και οι δύο σε παιδιά δημοτικού. Κι έτσι αρχίζουν τα ηλίθια νυσταγμένα επιχειρήματα «μα εγώ εχθές σηκώθηκα άλλες τρεις φορές γιατί του έφυγε η πιπίλα» και «εσύ δεν ήρθες στον παιδίατρο προχθές, άρα μου το χρωστάς». Για γέλια είναι η κατάσταση, αλλά κανείς δεν γελάει. Απλώς εσύ τσατίζεσαι, νιώθεις αδικημένη, αυτός τσατίζεται, νιώθει αδικημένος και αντί για γέλια είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα. Και να ο επόμενος τσακωμός…
Τα ‘χω παίξει σου λέω
Όσο ξενύχτι κι αν έχεις ρίξει εσύ ή ο καλός σου τόσα χρόνια, όσα ξημερώματα κι αν έχετε απολαύσει μαζί ή χώρια μετά από ολονύκτια πάρτι, αυτό δεν το έχεις ξαναδεί. Η κούρασή σου φτάνει σε ακραία όρια, ο οργανισμός σου είναι ήδη εξουθενωμένος και πια αρχίζει να καταρρέει, η νύστα χτυπάει κόκκινο και το μυϊκό σου σύστημα δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη την όμορφη και γυμνασμένη γυναίκα που ήσουν κάποτε. Όταν είσαι μάνα, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα με ένα χέρι, καμιά φορά και με μισό ή, αν τα πράγματα στριμώξουν πολύ, και με κανένα. Η νύχτα γίνεται μέρα χωρίς δυστυχώς να συμβαίνει και το αντίστροφο. Το σώμα σου δεν έχει προλάβει να συνέλθει από την εγκυμοσύνη και τη γέννα κι εσύ περπατάς στο σπίτι πάνω κάτω συνέχεια με ένα τετράκιλο στο χέρι λες και είσαι αρσιβαρίστας. Αλλά εδώ δεν έχει ζετέ ούτε αρασέ. Έχει μόνο s’ il vous plait όταν παρακαλάς (ικετεύεις πάει καλύτερα) το μωράκι σου να κοιμηθεί επιτέλους. Εκείνα τα οχτάωρα μίνιμουμ ύπνου που υποστήριζες με πάθος ότι είναι το στάνταρ σου είναι τόσο μακρινά όσο και τα πρωινά της Κυριακής που τεμπέλιαζες για ώρες στον καναπέ με εφημερίδες και καφέ. Η κούραση και η νύστα δεν σε αφήνουν να σκεφτείς καθαρά ούτε και σε απλά ζητήματα, αφού όλα πια σου φαίνονται βουνό. Ξυπνάς τη νύχτα για να ταΐσεις το μωρό και κοιτάς από το παράθυρο τα σκοτεινά διαμερίσματα απέναντι και μισείς τους γείτονες που κοιμούνται. Σου τη σπάει που δεν μπορεί ή δεν θέλει να βοηθήσει ο αγαπημένος σου σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, κι αυτός όμως είναι πτώμα. Αλλά, δυστυχώς, δυο ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν καλά είναι να τσακωθούν…
Νεύρα, πολλά νεύρα
Το νέο μέλος της οικογένειας φέρνει χαρά, αλλά και απίστευτη αναστάτωση. Η ζωή σου έχει έρθει ανάποδα, τα πάνω έχουν έρθει κάτω και τα κάτω πάνω. Προσπαθείς να καταλάβεις πώς δουλεύεις, ψάχνεις το manual που, δεν γίνεται, κάπου θα έχει παραπέσει και σπας το κεφάλι σου να βρει λύσεις σε προβλήματα που δεν είχες ποτέ σκεφτεί ότι υπάρχουν. Και λογικό είναι, αφού κανείς δεν γεννιέται γονιός, και αυτό είναι μια αλήθεια που πρέπει να πάρεις απόφαση. Ο καθένας που σε βλέπει σου λέει και κάτι διαφορετικό, ο γιατρός κάτι άλλο, το άρθρο στο περιοδικό κάτι τρίτο. Και φυσικά δεν συμφωνείς και με τον καλό σου. Εδώ που τα λέμε, με τέτοιο πάρτι ορμονών δεν μπορείς να συμφωνήσεις ούτε με τον εαυτό σου. Κάθε σου βήμα κουδουνίζει αφού κλοτσάς κατά λάθος παιχνίδια, μουσικά αρκουδάκια και μπαλίτσες σε φλούο χρώματα. Τα παίρνεις στο κρανίο με το παραμικρό και μετά βουλιάζεις στις τύψεις, αφού όλοι επιμένουν ότι πρέπει να είσαι φοβερά ήρεμη για χάρη του μωρού σου. Αυτό όμως κλαίει. Δεν μιλάει, δεν περπατάει, δεν γελάει. Απλώς κλαίει. Κλαίει όταν πεινάει, κλαίει όταν νυστάζει, κλαίει όταν ξυπνάει, κλαίει όταν θέλει να ρευτεί, κλαίει όταν θέλει να κάνει κακά. Γενικώς, κλαίει. Όλοι οι συγγενείς έχουν πέσει πάνω σου. Προσπαθούν να βοηθήσουν και απλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Ο αγαπημένος σου γκρινιάζει κι αυτός. Δεν προλαβαίνει να ηρεμήσει, του λείπει η παλιά σας ζωή, του λείπεις εσύ, του λείπει ο εαυτός του. Ένας φαύλος κύκλος, αφού τα νεύρα οδηγούν σε γκρίνια, αλλά και η γκρίνια εντείνεται από τα νεύρα. Και δυο άνθρωποι που έχουν νεύρα και γκρινιάζουν καταλήγουν με συνοπτικές διαδικασίες να τσακώνονται...
Ή οι γονείς σου ή εγώ
Όταν γνωριστήκατε, όλα ήταν τέλεια. Δεν φανταζόσουν ότι υπήρχε κάποιος με τον οποίο θα ταίριαζαν τα χνώτα σας τόσο πολύ, που θα σας άρεσαν τα ίδια πράγματα, θα μοιραζόσασταν τα ίδια όνειρα, θα ήταν ερωτικός και ταυτόχρονα γλυκός, έξυπνος και μαζί αστείος, με λίγα λόγια ο ιδανικός, ο δικός σου Mr Big. Γνώρισες και τους δικούς του, γνώρισε κι αυτός τους δικούς σου και μετά γνωρίστηκαν και όλοι μεταξύ τους, να δέσει το γλυκό. Συμπαθήθηκαν ή αντιπαθήθηκαν, δεν έχει και πολλή σημασία, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ίδιοι αλλά διαφορετικοί. Κι αυτό μια μέρα πληρώνεται. Γιατί η οικογένεια είναι οικογένεια και είναι ιερή, και πιο πολύ η μάνα. Κι αν η μάνα του το έκανε διαφορετικά από τη δικιά σου, τότε το σίγουρο είναι ότι η δικιά σου είχε λάθος και κατ’ επέκταση κι εσύ. Η πεθερά σου ονειρεύεται το εγγόνι της να μεγαλώνει όπως ο κανακάρης της, ενώ εσύ ονειρεύεσαι να μεγαλώνεις το παιδάκι σου όπως μεγάλωσες η ίδια. Δεν έχει σημασία ποια μεριά είναι η πιο συντηρητική, η πιο ανοιχτή, η πιο πιεστική ή η πιο ανεκτική. Και οι δυο πλευρές θα πιέζουν το ζευγάρι και μετά ο ένας τον άλλον, σε μια φάση που η πίεση είναι το μόνο που δεν χρειάζεται. Όλοι έχουν λόγο για θέματα αστεία. Πώς διπλώνεις τα ρούχα του μωρού ή πώς τα πλένεις και πώς τα σιδερώνεις, πόσο ζεστό είναι το μπιμπερό, πόσο χόρτασε ή δεν χόρτασε, πόσο πρέπει να κοιμηθεί, πόσο νωρίς είναι για να καθίσει ή πόσο αργά για να μιλήσει. Η μαμά του τον έβαζε να κοιμάται μπρούμυτα, η δικιά σου σε έβαζε στο πλάι κι εσύ το βάζεις ανάσκελα. Μπορεί να είναι και το αντίθετο, αλλά ποιος δίνει σημασία. Η μαμά του του έδωσε φρουτόκρεμα στον τέταρτο μήνα, η δικιά σου σου έδωσε κρέμα βανίλια στον πέμπτο και ο γιατρός σου σου είπε να δίνεις στο μωρό σου μόνο γάλα μέχρι τον έκτο. Στη χειρότερη, θα σου κάνουν προσβλητικές παρατηρήσεις. Αν είναι ευγενείς, θα προτιμήσουν τις διακριτικές που τσούζουν ύπουλα. Στην καλύτερη, θα πιπιλίζουν το κεφάλι του καλού σου. Κι αυτός το δικό σου. Κι εσύ θα προσεύχεσαι να μετακομίσουν τα πεθερικά σου στην επαρχία για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Αλλά δεν θα μπορείς να τους το πεις. Και θα κρατιέσαι να μην το πεις και στον αγαπημένο σου, αλλά θα το δείχνεις. Θα ξινίζεις τα μούτρα σου όταν σου μεταφέρει ότι «η μάνα μου πάντως είπε ότι….» και θα του πλασάρεις κατευθείαν το τηλέφωνο μόλις βλέπεις στο καντράν ότι τον καλούν. Και θα καταλήγετε εύκολα στη λύση του τσακωμού…
Σήκω εσύ τώρα, είναι η σειρά σου
Οι γονείς πρέπει να τα μοιράζονται όλα. Ευθύνες, κούραση, λύπη και χαρά. Αλλά, κακά τα ψέματα, το μωρό είναι κάτι σαν «αξεσουάρ» του σπιτιού και όσο μοιραζόσασταν ως τώρα τις καθημερινές δουλειές θα μοιράζεστε κι αυτό. Αν έχεις άντρα που έπλενε τα μισά πιάτα, σκούπιζε το μισό σπίτι, άπλωνε τα μισά ρούχα και μαγείρευε τη μισή εβδομάδα, τότε έχεις μια ελπίδα. Αν δεν είσαι από αυτές, μη στεναχωριέσαι· εγώ και όσες ξέρω είμαστε σαν κι εσένα. Ισότητα, ξε-ισότητα, ο καταμερισμός είναι δεδομένος. Ο άντρας δουλεύει και η γυναίκα φροντίζει το σπίτι, έλεγαν οι παλιοί. Τώρα το γεγονός ότι με την κοιλιά τούρλα δούλευες κι εσύ ή ότι πριν ξεκολλήσεις το βρέφος από το στήθος σου σε περιμένει πάλι μια ντάνα χαρτιά στο γραφείο είναι κάτι που δεν φαίνεται να αφορά και πολλούς. Αλλά δεν είναι μόνο θέμα δουλειάς. Ο άντρας όταν κλαίει το μωρό πιστεύει ότι μπορεί να λουφάρει, ενώ εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να σηκωθείς. Φταίμε κι εμείς γι’ αυτό, αλλά τρέχα γύρευε τώρα πού ακριβώς κάναμε το λάθος. Γιατί αυτός δεν σηκώνεται ακριβώς επειδή ξέρει ότι θα το κάνεις εσύ. Κι εσύ σηκώνεσαι ακριβώς επειδή ξέρεις ότι αυτός είναι ικανός και να μη σηκωθεί. Προσπαθείς λοιπόν να τα μοιράσεις με πρόγραμμα. Όπως όταν ήμασταν στο σχολείο που λέγαμε πρώτη ώρα ανάγνωση, δεύτερη αριθμητική, έτσι κι εσύ αποφασίζεις ότι «πρώτο ξύπνημα δικό μου, δεύτερο δικό σου, μπάνιο και οι δυο και άλλαγμα εναλλάξ». Και πέφτει η νύχτα η βαριά και από την κούραση ούτε που θυμάσαι ποια είσαι και σε ποιανού σειρά βρίσκεστε. Και κάτω από τα παπλώματα γίνεται μάχη. Όχι εκείνη η γλυκιά που γινόταν παλιά, μια άλλη, καινούργια, η μάχη του «σήκω εσύ!». Και μάλλον επειδή επιχείρησες να εφαρμόσεις πρόγραμμα σχολείου, μετατρέπεστε και οι δύο σε παιδιά δημοτικού. Κι έτσι αρχίζουν τα ηλίθια νυσταγμένα επιχειρήματα «μα εγώ εχθές σηκώθηκα άλλες τρεις φορές γιατί του έφυγε η πιπίλα» και «εσύ δεν ήρθες στον παιδίατρο προχθές, άρα μου το χρωστάς». Για γέλια είναι η κατάσταση, αλλά κανείς δεν γελάει. Απλώς εσύ τσατίζεσαι, νιώθεις αδικημένη, αυτός τσατίζεται, νιώθει αδικημένος και αντί για γέλια είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα. Και να ο επόμενος τσακωμός…
www.childit.gr
http://kids.in.gr/mom/psychology/article/?aid=5480536
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου