(Μένια, καισαρική και επισκληρίδιος)
Η δική μου ιστορία τοκετού δεν περιλαμβάνει έναν φυσιολογικό τοκετό που θεωρώ ότι είναι εμπειρία ζωής, αλλά παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Θα ξεκινήσω την ιστορία μου λέγοντάς σας πως για μένα η σύλληψη του μωρού μου δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι ανωμαλίες του κύκλου μου δεν βοηθούσαν καθόλου ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη σύλληψή του. Μετά από πολλούς γιατρούς και καμία λύση μια φίλη πρότεινε να επισκεφθώ μια γιατρό που έγινε τελικά η γιατρός μου. Ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Με έκανε να αισθανθώ πολύ άνετα μαζί της και να την εμπιστευτώ εκατό τοις εκατό. Μου πρότεινε λοιπόν κάποιες μεθόδους ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Για να μην σας κουράζω τελικά κατέφυγα σε χάπια πρόκλησης ωορρηξίας (τα οποία πετύχανε καλύτερης ποιότητας ωάρια και σαφώς περισσότερα από ένα σε αριθμό). Με την δεύτερη φορά έμεινα έγκυος. Όταν είδα το τεστ θετικό δεν πίστευα στα μάτια μου έκλαιγα το ίδιο και ο σύζυγός μου.
Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε λίγο άσχημα όμως. Λίγο πριν τον πρώτο υπέρηχο διαπίστωσα κάποιες αρκετές σταγόνες αίματος στο εσώρουχό μου. Περιττό να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Πήρα αμέσως την γυναικολόγο μου τηλέφωνο κλαίγοντας και μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη. Της εξήγησα τί είχε συμβεί και εκείνη μου είπε να ηρεμήσω ότι έτσι δεν βοηθάω καθόλου την κατάσταση και ότι πρέπει να παραμείνω ήρεμη και ξαπλωμένη μέχρι να καταφέρω να πάω στο ιατρείο της. H ώρα δεν περνούσε μέχρι να έρθει ο σύζυγός μου από την δουλειά. Αισθανόμουν για ακόμα μία φορά τόσο αποτυχημένη. Όσο περιμέναμε στο ιατρείο για να μπούμε στον υπέρηχο έβλεπα όλες εκείνες τις μανούλες που χάιδευαν τις κοιλίτσες τους, την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και έλεγα γιατί να είμαι τόσο άτυχη εγώ. Σε πολύ λίγη ώρα που μου φάνηκε αιώνας μπήκαμε η αγωνία μεγάλη και η κουκιδίτσα νάτη. Ένα μικρό φασολάκι υπήρχε μέσα μου. Η γιατρός με διαβεβαίωσε πως όλα φαινόταν πολύ καλά και πως το παιδί φαινόταν να έχει πιαστεί αρκετά ψηλά ώστε να μην κινδυνεύει. Παρόλα αυτά μου έγραψε κάτι χάπια για να είμαστε σίγουροι πως δεν θα συμβεί κάτι άσχημο και μου πρότεινε ξεκούραση. Την ίδια μέρα κιόλας ενημέρωσα στο γραφείο που δούλευα ότι θα ήταν αδύνατον να συνεχίσω γιατί δεν ήθελα να το διακινδυνέψω.
Οι μήνες πέρασαν όλα πήγαν πάρα πολύ καλά ευτυχώς. Όταν μπήκα στον ένατο και ενώ ο μπέμπης είχε γυρίσει με το κεφάλι κάτω όλα έδειχναν πολύ φυσιολογικά και εγώ ήμουν αποφασισμένη να ζήσω την εμπειρία του τοκετού φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο. Οι μέρες περνούσαν όμως και ο μπόμπιρας δεν φαινόταν διατεθειμένος να βγει. Μου είχε μείνει άλλη μια εβδομάδα όταν σε μια βόλτα μας εκεί που καθόμασταν άρχισα να πονάω αραιά και που. Το είπα στον σύζυγο και φύγαμε για το σπίτι μια που είμασταν λίγο μακριά από την πόλη. Οι πόνοι όμως περάσανε και όλο το βράδυ κοιμήθηκα ήσυχα. Την Τρίτη 23/07/07 έκλεινα τον μήνα μου και την Δευτέρα είχα ραντεβού με την γυναικολόγο για να δούμε τί θα κάνουμε. Την Πέμπτη στις 19/07/07 μου είπε να περάσω από το ιατρείο να με δεί λίγο και να κάνω ζώνη. Όταν μπήκα λοιπόν για εξέταση την είδα λίγο ανήσυχη. Μου λέει κατάλαβες κάτι περίεργο αυτές τις μέρες σαν να γύρισε το μωρό; Λέω όχι όλα φυσιολογικά. Μου είπε πως δεν πιάνει το μωρό όπως τις προηγούμενες φορές. Με έβαλε για υπέρηχο και διαπιστώσαμε ότι ο μπέμπης όντως είχε μετατοπιστεί προς το μέρος του γοφού μου. Μου λέει δεν περιμένουμε άλλο είναι μάταιο πας για καισαρική σήμερα κιόλας. Πήγα σπίτι πολύ ήρεμη παρόλα αυτά, σε αντίθεση με τον άντρα μου που έτρεχε πανικόβλητος και με έκανε να γελάω. Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 12:30. Με ετοιμάσανε για καισαρική έγινε και η επισκληρίδιος και όλα ήταν έτοιμα. Μπήκα στο χειρουργείο και τραγουδούσα. Αφού ξεκίνησε η διαδικασία και περίμενα πότε επιτέλους θα κρατήσω τον μπέμπη μου αγκαλιά ξαφνικά άρχισα να χάνομαι. Φοβήθηκα αλλά μέσα στην ζάλη μου άκουσα τον αναισθησιολόγο να μου λέει δεν πειράζει κοιμήσου. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμήθηκα ή χάθηκα όπως λέω εγώ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είπα μόνο τί έγινε; Η ώρα ήταν 13:30. Μου λένε να σου ζήσει ο μπέμπης. Άρχισα να κλαίω με την μία αλλά δεν τον είχα δει δεν τον είχα ακούσει. Ζήτησα να τον δω και μου φέρανε κοντά μου το μικρό πλασματάκι. Ήταν τόσο όμορφος όπως βλέπει κάθε μάνα το δικό της παιδί. Το πήρανε για πλύσιμο ζύγισμα και τα σχετικά και εγώ σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσα να δώ την αντίδραση του άντρα μου όταν τον έβλεπε. Τότε μου είπε ο αναισθησιολόγος και η γυναικολόγος μου πως ο μικρός είχε σφηνώσει στον γοφό μου και δεν μπορούσαν να τον βγάλουν. Τρείς γιατροί εκεί μέσα και ο μπόμπιρας δεν έλεγε να βγει. Τελικά γιαυτό μου έδωσε περισσότερο φάρμακο για να κοιμηθώ για λίγο και να μην καταλάβω τίποτα. Τον βγάλανε τελικά με βεντούζα γι αυτό και είχε ένα καρουμπαλάκι στο κεφάλι του τις μέρες που μείναμε στο μαιευτήριο.
Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία τοκετού λίγο επεισοδιακή αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική με τον ταλιμπάν γιό μου. Από την κοιλιά το παιδί έδωσε δείγματα ότι έχει την δική του προσωπικότητα ότι είναι υπερδραστήριος και το ίδιο ακολούθησε και στον τοκετό και στην μέχρι τώρα πορεία του.
Η δική μου ιστορία τοκετού δεν περιλαμβάνει έναν φυσιολογικό τοκετό που θεωρώ ότι είναι εμπειρία ζωής, αλλά παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Θα ξεκινήσω την ιστορία μου λέγοντάς σας πως για μένα η σύλληψη του μωρού μου δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι ανωμαλίες του κύκλου μου δεν βοηθούσαν καθόλου ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη σύλληψή του. Μετά από πολλούς γιατρούς και καμία λύση μια φίλη πρότεινε να επισκεφθώ μια γιατρό που έγινε τελικά η γιατρός μου. Ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Με έκανε να αισθανθώ πολύ άνετα μαζί της και να την εμπιστευτώ εκατό τοις εκατό. Μου πρότεινε λοιπόν κάποιες μεθόδους ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Για να μην σας κουράζω τελικά κατέφυγα σε χάπια πρόκλησης ωορρηξίας (τα οποία πετύχανε καλύτερης ποιότητας ωάρια και σαφώς περισσότερα από ένα σε αριθμό). Με την δεύτερη φορά έμεινα έγκυος. Όταν είδα το τεστ θετικό δεν πίστευα στα μάτια μου έκλαιγα το ίδιο και ο σύζυγός μου.
Η εγκυμοσύνη μου ξεκίνησε λίγο άσχημα όμως. Λίγο πριν τον πρώτο υπέρηχο διαπίστωσα κάποιες αρκετές σταγόνες αίματος στο εσώρουχό μου. Περιττό να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Πήρα αμέσως την γυναικολόγο μου τηλέφωνο κλαίγοντας και μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη. Της εξήγησα τί είχε συμβεί και εκείνη μου είπε να ηρεμήσω ότι έτσι δεν βοηθάω καθόλου την κατάσταση και ότι πρέπει να παραμείνω ήρεμη και ξαπλωμένη μέχρι να καταφέρω να πάω στο ιατρείο της. H ώρα δεν περνούσε μέχρι να έρθει ο σύζυγός μου από την δουλειά. Αισθανόμουν για ακόμα μία φορά τόσο αποτυχημένη. Όσο περιμέναμε στο ιατρείο για να μπούμε στον υπέρηχο έβλεπα όλες εκείνες τις μανούλες που χάιδευαν τις κοιλίτσες τους, την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και έλεγα γιατί να είμαι τόσο άτυχη εγώ. Σε πολύ λίγη ώρα που μου φάνηκε αιώνας μπήκαμε η αγωνία μεγάλη και η κουκιδίτσα νάτη. Ένα μικρό φασολάκι υπήρχε μέσα μου. Η γιατρός με διαβεβαίωσε πως όλα φαινόταν πολύ καλά και πως το παιδί φαινόταν να έχει πιαστεί αρκετά ψηλά ώστε να μην κινδυνεύει. Παρόλα αυτά μου έγραψε κάτι χάπια για να είμαστε σίγουροι πως δεν θα συμβεί κάτι άσχημο και μου πρότεινε ξεκούραση. Την ίδια μέρα κιόλας ενημέρωσα στο γραφείο που δούλευα ότι θα ήταν αδύνατον να συνεχίσω γιατί δεν ήθελα να το διακινδυνέψω.
Οι μήνες πέρασαν όλα πήγαν πάρα πολύ καλά ευτυχώς. Όταν μπήκα στον ένατο και ενώ ο μπέμπης είχε γυρίσει με το κεφάλι κάτω όλα έδειχναν πολύ φυσιολογικά και εγώ ήμουν αποφασισμένη να ζήσω την εμπειρία του τοκετού φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο. Οι μέρες περνούσαν όμως και ο μπόμπιρας δεν φαινόταν διατεθειμένος να βγει. Μου είχε μείνει άλλη μια εβδομάδα όταν σε μια βόλτα μας εκεί που καθόμασταν άρχισα να πονάω αραιά και που. Το είπα στον σύζυγο και φύγαμε για το σπίτι μια που είμασταν λίγο μακριά από την πόλη. Οι πόνοι όμως περάσανε και όλο το βράδυ κοιμήθηκα ήσυχα. Την Τρίτη 23/07/07 έκλεινα τον μήνα μου και την Δευτέρα είχα ραντεβού με την γυναικολόγο για να δούμε τί θα κάνουμε. Την Πέμπτη στις 19/07/07 μου είπε να περάσω από το ιατρείο να με δεί λίγο και να κάνω ζώνη. Όταν μπήκα λοιπόν για εξέταση την είδα λίγο ανήσυχη. Μου λέει κατάλαβες κάτι περίεργο αυτές τις μέρες σαν να γύρισε το μωρό; Λέω όχι όλα φυσιολογικά. Μου είπε πως δεν πιάνει το μωρό όπως τις προηγούμενες φορές. Με έβαλε για υπέρηχο και διαπιστώσαμε ότι ο μπέμπης όντως είχε μετατοπιστεί προς το μέρος του γοφού μου. Μου λέει δεν περιμένουμε άλλο είναι μάταιο πας για καισαρική σήμερα κιόλας. Πήγα σπίτι πολύ ήρεμη παρόλα αυτά, σε αντίθεση με τον άντρα μου που έτρεχε πανικόβλητος και με έκανε να γελάω. Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 12:30. Με ετοιμάσανε για καισαρική έγινε και η επισκληρίδιος και όλα ήταν έτοιμα. Μπήκα στο χειρουργείο και τραγουδούσα. Αφού ξεκίνησε η διαδικασία και περίμενα πότε επιτέλους θα κρατήσω τον μπέμπη μου αγκαλιά ξαφνικά άρχισα να χάνομαι. Φοβήθηκα αλλά μέσα στην ζάλη μου άκουσα τον αναισθησιολόγο να μου λέει δεν πειράζει κοιμήσου. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμήθηκα ή χάθηκα όπως λέω εγώ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είπα μόνο τί έγινε; Η ώρα ήταν 13:30. Μου λένε να σου ζήσει ο μπέμπης. Άρχισα να κλαίω με την μία αλλά δεν τον είχα δει δεν τον είχα ακούσει. Ζήτησα να τον δω και μου φέρανε κοντά μου το μικρό πλασματάκι. Ήταν τόσο όμορφος όπως βλέπει κάθε μάνα το δικό της παιδί. Το πήρανε για πλύσιμο ζύγισμα και τα σχετικά και εγώ σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσα να δώ την αντίδραση του άντρα μου όταν τον έβλεπε. Τότε μου είπε ο αναισθησιολόγος και η γυναικολόγος μου πως ο μικρός είχε σφηνώσει στον γοφό μου και δεν μπορούσαν να τον βγάλουν. Τρείς γιατροί εκεί μέσα και ο μπόμπιρας δεν έλεγε να βγει. Τελικά γιαυτό μου έδωσε περισσότερο φάρμακο για να κοιμηθώ για λίγο και να μην καταλάβω τίποτα. Τον βγάλανε τελικά με βεντούζα γι αυτό και είχε ένα καρουμπαλάκι στο κεφάλι του τις μέρες που μείναμε στο μαιευτήριο.
Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία τοκετού λίγο επεισοδιακή αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική με τον ταλιμπάν γιό μου. Από την κοιλιά το παιδί έδωσε δείγματα ότι έχει την δική του προσωπικότητα ότι είναι υπερδραστήριος και το ίδιο ακολούθησε και στον τοκετό και στην μέχρι τώρα πορεία του.
Σήμερα είναι 3,5 χρονών και σαν κουκουβάγια μαμά θεωρώ ότι είναι το πιο όμορφο, καλό και έξυπνο παιδί του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου