Εμπειρία τοκετού Νο 1

(Κατερίνα, καισαρική και επισκληρίδιος, πρόωρο)


Στις 16/4/2010 απέκτησα ένα ξανθό αγγελούδι μόλις 33 εβδομάδων. Είχα μία δύσκολη και ψυχοφθόρα εγκυμοσύνη. Μέχρι τη στιγμή που γέννησα δεν ήξερα αν θα είναι ένα υγιές μωρό και αν θα επιζήσει. Θα σας πω επιγραμματικά μερικά από αυτά που αντιμετώπισα:

1. από την αρχή είχα μία διαφορά 2 εβδομάδων από την περίοδο και τον υπέρηχο (αλλά αυτό ήταν "φυσιολογικό" για μένα που δεν ήταν και στα καλύτερα του ο κύκλος μου)
2. στον 5 μήνα έκανα αφαίρεση πολύποδα τραχήλου (όπως καταλαβαίνετε χωρίς αναισθησία)
3. μετά από αυτό σε μία εβδομάδα είχα ολιγάμνιο (λίγα υγρά - ελάχιστα) και έμεινα 1 μήνα στο κρεβάτι (άσχετο με την επέμβαση)
4. έπειτα σε μία εβδομάδα ανακαλύψαμε υπερυχογενές έντερο στο μωρό ( μία σκιά στο εντεράκι του)
5. η ανάπτυξη του έμενα σταδιακά πίσω
6. τα φάρμακα που έπαιρνα μου έφερναν ζαλάδες και σοβαρές ταχυπαλμίες

Όλα αυτά μαζί θεωρούνται πολύ σοβαρά, και περιμέναμε έως την 25η εβδομάδα να δούμε αν θα ζήσει. Μετά μέχρι την 28η εβδομάδα αν τρέφετε κανονικά από τον πλακούντα και πάει λέγοντας. Κάθε εβδομάδα πήγαινα στον γιατρό μου για να βλέπουμε αν το μωρό είναι ζωντανό και αν παίρνει κανένα γραμμάριο. Περιττό να σας πω πως κάθε πρωί που ξυπνούσα έβαζα την χούφτα μου στην κοιλιά, ανάσανα αργά, και περίμενα να ανταποκριθεί το μωρό στους χτύπους της καρδιά μου, που του μετέδιδε το χέρι μου. Όταν η ανταπόκριση ερχόταν, ερχόταν και τα δάκρυα μαζί....
Τελικά από την 26η εβδομάδα τα υγρά ανεβήκανε το έντερο καθάρισε και η ανάπτυξη ήταν πίσω μεν αλλά σταθερή.
Ο δεύτερος γιατρός που μου έκανε τον τρισδιάστατο υπέρηχο μου πρότεινε να κάνω στην 28η εβδομάδα αμνιοπαρακέντηση για να βεβαιωθούμε πως τελικά είναι "φυσιολογικό" και δεν έχει κάποιο σύνδρομο. Μέσα στον πανικό μου είπα ναι. Μετά όμως μιλώντας με τον γιατρό μου άλλαξα γνώμη, γιατί ποιος ο λόγος να μπω σε αυτή την διαδικασία και να προκαλέσω την τύχη μου γεννώντας κατά 80% πρόωρα ένα μωρό στην 28η εβδομάδα με μόλις 2 κορτιζόνες? Απλά και μόνο για να περάσω την υπόλοιπη εγκυμοσύνη με το άγχος (αν έδειχνε πως πάσχει) ποιο να είναι το σύνδρομο? Άλλωστε δεν μπορούν να "επέμβουν" σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη λόγω νόμου!
Ο γιατρός μου μού έδωσε κορτιζόνη γιατί υποψιάστηκε πρόωρο τοκετό και όντος ήρθε. Πρόλαβα και έκανα 5, μία/εβδομάδα, οι οποίες όμως ετοίμασαν τα πνευμόνια του και δεν χρειάστηκε οξυγόνο.
Πέμπτη βράδυ 15/4 στις 23:10 (την ώρα που ξεκινούσε το ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ) ο μικρός σπάει τα νερά, όλο αγωνία και μέσα στο τρέξιμο (δεν είχα ετοιμάσει βαλίτσα ακόμη, είχα σκοπό να ξεκινήσω την άλλη μέρα χαλαρά).
Φτάνουμε στο ΙΑΣΩ Θεσσαλίας 23.45, ενώ είχαμε κάνει μία στάση στο ιατρείο του γιατρού μου, με παραλαμβάνουν και πλακώνουν όλες οι ειδικότητες γιατρών για να με ετοιμάσουν, και στις 1,25 το πρωί γέννησα ένα υγιέστατο 1,800 γρ 44 πόντους ξανθούλικο μωρό που φώναζε!!!!  συνέχεια και γελούσαν όλοι λέγοντας "όσο βάρος του λείπει το έχει σε φωνή"!!!! τον είδα μόνο λίγα δευτερόλεπτα .... παρέμεινε στην θερμοκοιτίδα 22 μέρες, δύσκολες μέρες, γεμάτες αγωνία, ανάμικτα συναισθήματα χαράς, απογοήτευσης, αγωνίας και τελικά τον πήρα στα χέρια μου!!!!!! Δεν κατάφερα να θηλάσω, μου στοίχισε πολύ, έκανα προσπάθειες με επαγγελματικό θήλαστρο, κομπρέσες μασάζ, αλλά δεν είχα γάλα ... η πίεση που ανέβασα (19 ανέβηκε μόλις είδα τον μικρό ζωντανό μπροστά μου με τα σωληνάκια), τα πήγαινε - έλα Βόλο - Λάρισα, όλη η αγωνία ...

Σήμερα 3 1/2 μηνών πλέον είναι 6 κιλά και 62 πόντους.

Ευχαριστώ το Θεό που είχα αυτό τον γιατρό που δεν με έβαλε να κάνω περιττές εξετάσεις, ήταν ψύχραιμος το οποίο μου έδινε θάρρος και με γέμιζε αισιοδοξία, και τέλος που το ΙΑΣΩ άνοιξε στην Λάρισα. (Είμαι από Βόλο), διαφορετικά .... ?????

Βέβαια σημαντικός παράγοντας είναι η ψυχολογία. Εγώ, είπα πως θα γεννήσω ένα υγιέστατο μωρό και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πίστεψα και τα κατάφερα! δεν είναι εύκολο, αλλά το έλεγα κάθε μέρα από μέσα, από έξω μου και το πίστεψα.

(Μην ξεχνάτε να μου στέλνετε και τις δικέ σας εμπειρίες τοκετού στο vivliolatreia@gmail.com)